Pierwszym i najlepszym źródłem wiedzy o miejscu, do którego przybywasz jest kierowca taksówki, którą pokonujesz drogę z lotniska do miasta. O ile taksówkarz mówi językiem, którym i ty władasz, co na Filipinach akurat nie jest problemem, możesz dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy o mieście, w którym spędzisz najbliższe kilka dni/miesięcy/lat. My, jak do tej pory, nie byliśmy zbyt wiernymi klientami taksówkarzy, ale po wylądowaniu w Manili późnym wieczorem, pokornie stanęliśmy w kolejce na postoju.

Po 30 minutach przychodzi kolej na nas. Podjeżdża taksówka, kierowca z trudem wciska plecaki do bagażnika i zaczyna:

– Pierwszy raz w Manili? – pyta on.

– Tak, tak, pierwszy raz w Manili, pierwszy raz na Filipinach. – normalnie nigdy nie zdradzilibyśmy się, że jesteśmy w jakimś miejscu pierwszy raz, ale że taksówka zapłacona została z góry i wiemy gdzie jedziemy, to czujemy się bezpieczniej.

– No to witamy w Manili! Tutaj taksówkarze są dobrzy i uczciwi, nie to co w Kuala Lumpur, więc nie musicie się bać. Ale na ulicy to uważajcie, bo jest niebezpiecznie. Szczególnie po zmroku.

– Naprawdę? Nie słyszeliśmy, żeby było niebezpiecznie. Ale co? Kradną? Napadają? – pytamy z lekkim przymrużeniem oka. Nigdy w Azji nie czuliśmy się zagrożeni, więc czemu tu miałoby być inaczej?

– Nie no, idzie człowiek ulicą i nagle mu spluwę do głowy przystawiają i każą opróżniać kieszenie. Wszystko zabierają, byle się tylko nie stawiać. – mówi on, całkiem poważnie.

– O kurcze, aż tak? – stajemy się nieco, można powiedzieć, zaniepokojeni – Ale to tylko turystów tak napadają, czy lokalnych też?

– Białych, lokalnych, nie ma znaczenia. U nas jest dużo biedoty i dużo bezdomnych. Szczególnie w waszej dzielnicy. Zresztą sami zobaczycie.

Podjeżdżamy pod bramę naszego hotelu. Z budynku wychodzi strażnik, pyta czy mamy rezerwację i wpuszcza nas do środka, uprzednio dokładnie spisując numery rejestracyjne pojazdu. Zostawiamy bagaże i schodzimy do recepcji, by zaczerpnąć informacji z drugiego źródła. Także i tu ostrzeżeniom nie ma końca: żebyśmy zostawili wartościowe rzeczy w hotelu, byśmy w żadnym wypadku nie wypłacali pieniędzy z bankomatu wieczorem, a idąc na kolację powinniśmy jak najszybciej wyjść na główną ulicę. A w ogóle najlepiej będzie jak poczekamy z tym do rana.

Z kolacją do rana czekać nam się nie uśmiechało, bo żołądki mieliśmy ściśnięte z głodu już od paru godzin, zdecydowaliśmy się więc wyjść z hotelu. Ochroniarz otwiera nam bramę – dopiero teraz widzimy, że nosi broń. Wcześniej nie zauważyliśmy również, że po przeciwnej stronie ulicy, na kartonowym posłaniu, śpi cała rodzina. Trójka dorosłych i kilkoro dzieci, łącznie siedem osób, mieszka na chodniku przed naszym hotelem. Szybkim krokiem przemierzamy kolejne metry idąc po jezdni, bo na chodniku co chwilę natykamy się na kolejne osoby. Jesteśmy zszokowani, bo takiej ilości bezdomnych nie widzieliśmy od czasu pobytu w Indiach.

Kontrast jest olbrzymi: masy manilskiej biedoty mieszkającej u stóp elskluzywnych hoteli. Przed każdym z nich stoi kilku uzbrojonych strażników, którzy dokładnie sprawdzają lusterkiem podwozie wjeżdżających samochodów. Na głównej ulicy, za hotelami, zaczyna się duży parking. Wśród drzewek, na kawałku zieleni, umościli sobie posłanie kolejni bezdomni. Parkingowy przechadza się spokojnie, ale do pasa przypięty ma pistolet. Przy wejściu do centrum handlowego ochroniarze dokładnie przetrzepują torby i plecaki każdej wchodzącej osoby – jak się później okazało nie tylko w nocy.

Tyle ostrzeżeń i środków ostrożności widocznych na ulicach, że w końcu uwierzyliśmy w niebezpieczeństwo, które w Manili czycha na każdym kroku. Przez kilka dni wychodziliśmy z hotelu bez aparatu, tylko z drobnymi w kieszeni, w nocy rozglądając się bacznie dookoła.

Po raz pierwszy w Azji byliśmy przestraszeni, a to nie pomagało nam się czuć komfortowo.

Ale do wszystkiego można się przyzwyczaić: do bezdomnych, biedy, strachu. Po jakimś czasie nie zwraca się na to po prostu uwagi. Podczas naszego trzeciego, niespodziewanego pobytu w Manili, wyciągnęłam wreszcie aparat z hotelowego sejfu i zaczęłam filmować życie manilskiej ulicy. Nic nam się nie przydarzyło, ani za pierwszym, ani za drugim, ani za trzecim razem. Może mieliśmy szczęście, a może nie jest tam wcale tak strasznie, jak wszyscy mówią.