Powoli świta. Niebo na horyzoncie robi się coraz jaśniejsze, zaspani ludzie włóczą się po ulicach, otwierają się pierwsze sklepiki i kramy. Na ulicach pustka i spokój – czasem tylko przemknie zagubiony tuk-tuk, kończący swoją nocną straż. Miasto o poranku to kojący widok. Można wziąć głęboki oddech i maszerować bez celu, a wtedy, zupełnie przypadkiem, trafić w miejsce, które właśnie teraz tętni życiem.

Targ rybny

Dzień jak co dzień w portowym miasteczku, jakich wiele na wybrzeżu. Kutry rybackie wracają z nocnego połowu. W porcie wszyscy pracują pełną parą. Na łodziach trwa rozładunek – masy ryb zrzucane są na betonową pogłogę hali portowej. Ktoś inny przywiózł lód – tony lodu. Rozpoczyna się segregacja: ryby małe, średnie i duże, makrele do makreli, papugoryby do papugoryb, kalmary, kraby i skorupiaki na osobną kupkę. Potem określanie rozmiaru, jakości, pakowanie do koszy wyłożonych lodem.

Kiedy słońce nieśmiało wschodzi ponad horyzont, więszość ryb jest już na targu. Pojawiają się pierwsi kupcy: właściciele sklepów, restauracji i większy dystrybutorzy. Towar rozchodzi się jak świeże bułeczki, ale praca w porcie trwa. Podłoga w hali jest śliska od wody i rybiego śluzu – wszyscy chodzą w gumiakach. Intensywny zapach ryb coraz bardziej roznosi się na okolicę. Wszyscy patrzą na białą dziewczynę w sandałach, która weszła w sam środek całego zamieszania.

Co ona tu robi? – myślą, ale są mili, uśmiechają się. Robię zdjęcia dobre pół godziny, potem odchodzę, ale wracam ponownie. Sama nie wiem do końca co mnie w tym miejscu tak zafascynowało. Ciekawi ludzie, te masy świeżych ryb porozkładnych na podłodze, para z topiącego się lodu nad jej powierzchnią? To na pewno, ale najbardziej to piękne, poranne światło wpadające bez pardonu do zwykłej, brudnej hali, czyniąc ją na tą jedną chwilę zadziwiająco piękną.

Więcej zdjęć z Ranong w galerii:

Ranong 17.11.2012