W kolei transsyberyjskiej wódka leje się strumieniami i trzeba się nieźle nagimnastykować, żeby uniknąć kolejnego kieliszka. Rosjanie, Buriaci, Tatarzy i ludzie z najodleglejszych zakątków kraju zapraszają do wspólnego picia, częstują pirożkami i wędzoną rybą. Dzielą się przemyśleniami, historiami ze swojego życia i pokazują rodzinne albumy. Jazda pociągiem to niekończąca się biesiada, w której uczestniczy cały wagon, przerywana jedynie postojami na większych stacjach. Tam – okryte chustami babuszki, o złotych zębach, sprzedają swojskie jedzenie: pierogi, ryby i kiszone ogórki. Po zaopatrzeniu się w masę pysznego jadła, można wrócić do wagonu, żeby rozpocząć biesiadę od nowa…

Taki obraz o kolei transsyberyjskiej zaszczepiły w naszej wyobraźni wszelkiego rodzaju artykuły, przewodniki i opowieści. Rzeczywistość, choć zupełnie odmienna, nie rozczarowała nas. A jak było naprawdę?

Bilety na trasie Moskwa – Irkuck mamy wykupione w najtańszej klasie, tzw. platskartny, czyli w wagonie bez wewnętrznych przedziałów. Nasze obawy co do szemranego towarzystwa szybko zostają rozwiane – wagon wypełniony jest głównie przez rodziny, matki z dziećmi i studentów. W naszym najbliższym sąsiedztwie, Masha i Margarita, 20-letnie studentki z Irkucka, wracają z wycieczki do Moskwy, którą otrzymały jako nagrodę za wygraną w uczelnianym konkursie. 4 dni w Moskwie, okupione są niestety 8-dniową jazdą pociągiem. Obok, młody chłopak z Mongolii, któremu państwo opłaca studia medyczne w St Petersburgu, po 2 latach nieobecności wraca do domu rodzinnego w Ułan-Bator. Bezpośrednio pod nami, trzy pokolenia: babka, matka i mała córeczka, z żółwiem i dwiema papugami na dokładkę, wyjeżdżają na upragnione wakacje. Te i kilka innych historii usłyszeliśmy podczas naszej 4-dniowej podróży pociągiem. Niestety, musieliśmy czekać na nie dość długo, bo znajomość angielskiego u Rosjan jest znikoma lub żadna, a komunikację utrudnia jeszcze fakt, że młodsze pokolenie nie jest już tak chętne do kontaktów z obcokrajowcami. Dużo łatwiej jest nam nawiązać rozmowę z wiekowym Rosjaninem, który przy każdej okazji pyta, pomaga, zagaduje. Nie rozumiemy wiele, ale najważniejszy jest przecież uśmiech i gest.

Po kilkunastu minutach od startu, pasażerowie powoli zaczynają rozpakowywać przywiezione zapasy i tu czeka nas lekkie rozczarowanie. Zamiast pachnących, swojskich obiadków, większość osób wyjmuje suche przekąski, typu ciastka, i chipsy, oraz zupki w proszku. My, z podobnym asortymentem, liczymy głównie na jedzenie na stacjach, a na tym polu kolejny zawód – babuszek z jedzeniem jest na peronie jak na lekarstwo. Dużo łatwiej kupić kryształowy żyrandol, wypchane zwierzę lub futrzaną czapkę, nie mówiąc już o wszelkiego rodzaju tandetnych słonikach, łabądkach i innych statuetkach. Na pierwszej stacji udaje nam się kupić pełen obiad złożony z kotleta, ziemniaków i ogórka, ale potem jest już tylko gorzej. Od czasu do czasu zdołamy upolować pirożka z kapustą lub ziemniakami, ale na większości stacji musi nam wystarczyć to co oferują kioski – chipsy i zupki w proszku.

Kolejny mit to alkohol i jego picie. Nie można powiedzieć że Rosjanie nie piją, bo piją dużo. Ba! Bardzo dużo! I przekonaliśmy się o tym wielokrotnie, w niezbyt przyjemny sposób, ale w naszym wagonie picia nie było w ogóle. Może któryś Kazach wypił sobie kieliszek do obiadu, ale na pewno nie było namawiania i upijania się na umór. Nie było też biesiadowania do późnej nocy, a o 22 cały wagon już spał. W pewnym momencie mamy nawet wrażenie, że w piciu przoduje nasza polska brać – Michał i Zuzia, którzy za punkt honoru postawili sobie „upicie się w Transsibie z Rosjaninem”. Uznajemy że zadanie zostało wykonane!

Dla większości osób czas w kolei płynie powoli, ale nam podróż minęła bardzo szybko. Przez większość dnia każdy zajmuje się swoimi sprawami, a u nas polegało to na nadrabianiu zaległości w pisaniu artykułów i sortowaniu zdjęć. Przez pozostałą część czasu, rozmawialiśmy z naszymi sąsiadami lub też chłodziliśmy się z klimatyzowanym wagonie restauracyjnym w towarzystwie naszych rodaków ze Śląska oraz sąsiadów zza zachodniej granicy – Susette, Philippa i Nejli. Pozdrawiamy!

Więcej zdjęć z kolei transsyberyjskiej w galerii:

Transsib