Od dawna czekaliśmy na moment, w którym pójdziemy w góry. Przez kilka dni tylko my i przyroda, spanie pod milionem gwiazd, widoki jak z pocztówek, żadnych wsi, czy sklepów, woda filtrowana ze strumienia i cały dobytek na plecach.

Najpierw musieliśmy się zaaklimatyzować, bo 4750 m n.p.m., na które mieliśmy się wspiąć to nie przelewki. Pierwszego dnia pojechaliśmy na Lagunę 69, która zwaliła nas swoim pięknem z nóg, na szczęście w przenośni, więc byliśmy w stanie iść dalej. Drugiego zobaczyliśmy inne jezioro – Lagunę Paron i tym razem z chodzeniem nie było już tak różowo. Wracając z przełęczy, dość ciężką, kamienisto-piaszczystą drogą, na łysych oponach, poślizgnęliśmy się przy zjeździe i łup! o ziemię. Prędkość była minimalna, a w upadkach mamy już niemałą wprawę, więc tylko założyłam plecak z aparatem na grzbiet, żeby przy następnej wywrotce się nie potłukł i pojechaliśmy dalej. Po kilku kilometrach zaryliśmy o ziemię po raz drugi, tym razem porządnie. Wiatr się zerwał, cały pył poszedł w górę i w jednej chwili, przy znacznej prędkości, wpakowaliśmy się w dziurę pełną piachu. I łup! Marcin o ziemię, a ja o Marcina. Wstałam lekko oszołomiona i automatycznie zabrałam do podnoszenia motocykla, do czego Marcin nie za bardzo się kwapił.

– Aaaa! – usłyszałam krzyk za plecami – Zdejmij to ze mnie! – odwróciłam się i spojrzałam na Marcina z otępieniem – Motor! Noga! Motor! – powtarzał ciągle, a że mój mózg pracował jeszcze w spowolnionym tempie, chwilę zajęło mi zrozumienie, że motocykl przytrzasnął mu stopę.

I tyle było z naszego chodzenia. Podniosłam motocykl nienaturalnym przypływem sił i jakoś wspólnie doczołgaliśmy się do miasteczka. Następnego dnia poszliśmy do lokalnego szpitala, bo stopa zrobiła się sina i opuchnięta.

– Złamanie?

– Nie, tylko stłuczenie – zawyrokował lekarz – tydzień i wszystko będzie po staremu.

(a tak na marginesie, rentgen i wizytę załatwiliśmy w 15 minut i zapłaciliśmy tylko 10 dolarów – polskie szpitale mogłyby się uczyć)

Znajomi, z którymi mieliśmy iść na 4-dniowy trek Santa Cruz już wyruszyli, a my w perspektywie mieliśmy kilka dni bez ruszania się z pokoju. Marcin wykorzystał swoją kontuzję do maksimum: kazał sobie przynosić obiady do łóżka, serwować herbatki i we wszystkim usługiwać, jakby był obłożnie chory. Mąż każe, żona robi. Po kilku dniach było  już dużo lepiej. Maści i leki pomogły, a opuchlizna zupełnie zeszła. Co innego jednak przejść się wokół placu, a co innego przemierzyć 55 km po górach. Czekać dłużej już nie mogliśmy, ale iść też nie za bardzo, więc poszliśmy.

Poszliśmy z plecakami, namiotem, sprzętem do gotowania i filtrem do wody, przygotowani, że po pierwszym dniu zawrócimy. Daliśmy radę, a całą trasę uwieczniliśmy w naszym najnowszym vlogu. Zobaczcie jak wygląda trek Santa Cruz, dzień po dniu – obozowanie, wspinaczka, krajobrazy, a wszystko przy pięknej, andyjskiej muzyce.

Zobaczcie też nasze wcześniejsze vlogi z Peru!

PERU kulinarnie

Statkiem po AMAZONCE

Wakacje w HUANCHACO

Kilka praktycznych informacji o treku Santa Cruz 

Dystans: 45 km

Czas: 3-4 dni

Sezon: maj-wrzesień

Cena wstępu: 65 soli za wejście do Parku Narodowego na 7 dni

Wysokość n.p.m.: 3400 (Vaqueria) – 4750 (Punta Union) – 2900 (Cashapampa)

Stopień trudności: średni

Transport: jedyny autobus do Vaqueria odjeżdża o 7 rano z dworca w Yungay; z Cashapampa autobusy powrotne do Caraz jeżdżą kilka razy dziennie

Nocleg: na trasie przygotowane są dobrze oznaczone miejsca do kempingowania

Jedzenie: na szlaku nie ma żadnych wiosek, więc w żywność trzeba zaopatrzyć się w Caraz

Bagaż: wynajęcie poganiacza i muła nie jest drogie; w czasie naszego pobytu Pony Expeditions z Caraz oferowało cenę 70 soli za dzień wraz z wypożyczeniem namiotu dla poganiacza; jedzenie trzeba zapewnić poganiaczowi we własnym zakresie

Więcej zdjęć z treku Santa Cruz w galerii:

Trek Santa Cruz 09-12.06.2015